درباره سفر کردن و تاثیرات آن بر روی جسم و روح زیاد شنیده ایم . اما تاکنون به این فکر کرده ایم که این مشخصه تا چه اندازه ای به واقعیت نزدیک است ؟ آیا بعد از تجربه یک سفر در تلقین یک حال خوب هستیم یا واقعا تغییری در ما شکل گرفته است ؟ اکثر ما فکر می کنیم که یک سال دور شدن از فضای زندگی روزمره می تواند یک قلب شکسته را هم مداوا کند یا علاجی برای بحران های میانسالی و بحران هویتی ما باشد - اما سفر واقعاً با ما چه می کند؟ همه ی ما احتمالاً یک نفر را می شناسیم که تجربه ی چنین سفری را داشته است؛ کسی که یک روز که پشت میز کارش نشسته ناگهان همه چیز را رها کرده است. این شخص احتمالاً به خودش گفته است که در دهه ی سوم زندگی درگیر یک شغل خسته کننده ام و ماه هاست که هیچ تفریح درست و حسابی نداشته ام. علاج درد هایم را پیدا کردم؛ به سفر می روم. اگر بحران میانسالی زودتر از معمول به سراغ شما آمده، احتمالاً شما هم فکر می کنید که بهتر است به جای خریدهای لوکس در دوران بازنشستگی، تا جوانی باقیست به یک سفر هیجان انگیز بروید. سفر با کوله پشتی؛ دارویی که حتی اعتیاد را هم درمان می کند؛ سفری که از یک پسر جوان یک مرد می سازد. خوردن غذاهای کنسروی، تکامل، خودشناسی. زندگی در لحظه؛ به استقبال شادی ها رفتن و دوری از ناخوشی ها. دیگر هیچوقت مشکلات به سراغ من نخواهند آمد. سفر می کنم و مشکلاتم را پست سر می گذارم... شما هم حتماً از این قبیل افکار داشته اید. درست است؟ من شخصاً یک بار برای فراموش کردن یک عشق تا انتهای زمین سفر کردم. در دماغه ی کشتی یخ شکنی که قطب جنوب را در می نوردید ایستادم و قهرمانانه به صخره های عظیم یخی نگاه کردم؛ آه کشیدم و در لابلای مه قطبی، رژه ی پنگوئن ها را تماشا کردم. فکر می کردم با سپری کردن این اوقات بی نظیر و با پرداختن به "خویشتن" و یگانه شدن با شکوه و خلوت طبیعت، تمام دردهای درونم شفا پیدا می کنند. تصور می کردم که تمام احساسات ناخوشایندم مانند یخ های قطبی ذوب می شوند. نکته ی جالب این سفر معنوی و به دور از اجتماع این بود که زمان زیادی را غرق در افکارم بودم. یعنی دقیقاً در عمق افکار منفی. اگر به جای رفتن به این سفر، چند نفر از رفقا را برای دیدن یک فیلم به خانه دعوت می کردم احتمالاً بسیار کمتر رنج می کشیدم. درسی که از این سفر گرفتم این بود: اگر سعی دارید از افکارتان دور شوید، سفر بهترین گزینه نیست. در پایان این ماجراجویی قطبی با کوله باری سنگین تر از افکار تلخ به خانه برگشتم و آموختم که قلب شکسته را نمی توان در یک سفر دو هفته ای مداوا کرد. حتی با سفر به قطب هم نمی توان از احساسات تلخ فرار کرد. بعضی از دوستان من هم از شغل های خسته کننده و تکراری و رابطه های شکست خورده شان فرار کرده اند و ایسنتاگرامشان پر شده از عکس های اقیانوس و طبیعت گردی. اما بعد از پایان سفر، دوباره به زندگی عادی و مشکلات و نیازهای آن بازگشته اند. البته ایراد از سفر نیست. مشکل از این باور اشتباه است که پاسخ همه ی سؤالات اساسی زندگی را می توان بر قله ی کوه ها پیدا کرد و به بینش جدیدی در مورد زندگی دست یافت. اما واقعیت این است که در ارتفاع یک قله، اگر هم بتوانید در میان بادهای برفی و شنی به چیزی فکر کنید، احتمالاً تمام فکرتان این خواهد بود که چگونه ریه هایتان را از یخ زدن محافظت کنید و چطور یک کوله پشتی 20 کیلویی را دوباره به پایین کوه حمل کنید. حتماً در خلال چنین سفرهایی، خاطرات و داستان های هیجان انگیز زیادی را تجربه خواهید کرد. ممکن است از مهارت و انعطاف پذیری خودتان در تطابق با سختی ها و حل چالش ها شگفت زده شوید. اما آیا سفر کردن می تواند به نحوی معجزه آسا تمام عیوب و نواقص شخصیتی، و تمام اضطراب ها، ترس ها و عادات بد شما را برطرف کرده و از شما آدم جدیدی بسازد؟ نه دوست من! اینطور نیست. سفرهای خود اکتشافی، لزوماً از شما آدم بهتر و کامل تری نمی سازند. اگر سفر قرار بود ما را عوض کند، دریانوردان و خلبان ها هر کدام یک مرشد معنوی می شدند. اما این نظریه که خارج شدن از فضای زندگی روزمره می تواند دید بهتری به ما بدهد، تا حد زیادی درست است. فقط باید به خاطر داشته باشید که فضای زندگی روزمره و تمام دقایق آن (حتی کسالت بارترین بخش های آن) پس از برگشت از سفر در انتظار شما هستند. شعار زندگی کن ، فقط متعلق به دوره ای از زندگی نیست، بلکه یک سبک زندگی است که پیاده کردن آن نیاز به پشتکار و تلاش هر روزه دارد و به تصمیمات هر روزه ی ما باز می گردد؛ آیا وقتش رسیده بچه دار شوم؟ آیا در حال آموختن چیز جدیدی هستم؟ آیا به قدر کافی پس انداز می کنم؟ خوشحال هستم؟ همیشه باید این سؤالات را از خودمان بپرسیم و این سؤالات در طول زندگی همیشه همراه ما خواهند بود و تنها با سفر کردن نمی توانیم به پاسخ این سؤالات برسیم. البته، سفر می تواند شما را تغییر دهد. گاهی اوقات خوب است از فضای زندگی مان دور شویم و خودمان را از دور تماشا کنیم. اصلاً انجام چنین کاری لازم است. باید زندگی را در غیر از میز کارتان تجربه کنید تا بتوانید تصمیماتتان را بر مبنای تجارب جامع تری بنا کنید. باید به دیدن زیبایی های دیوانه کننده ی طبیعت برویم، با آدم های جدید آشنا شویم. اما انتظار دیدن هر نوع آدمی را داشته باشیم ، چه آدم های فوق العاده و چه آدم های به درد نخور و بد ذات؛ حتی در سفر هم باید یادمان باشد که در بهشت نیستیم و روی زمین زندگی می کنیم؛ جایی که همه چیز خاکستری است. حرف آخر اینکه؛ تنها یک سفر است که می تواند باعث خودشناسی و کمال ما شود، و آن سفرِ زندگی است.
