ایتالیا ، کشوری که به جرات می توان گفت نامش به تنهایی یک بِرَند است . کشوری که اسمش مد ، زیبایی ، علم و تاریخ را یدک می کشد . اما جالب است این کشور جلوه های طبیعی زیبایی نیز دارد . از نوع خاص بافت شهری تا طبیعتی مانند دریاچه کومو... اکثر جاذبه های گردشگری با گذشت زمان محبوبیت خود را از دست می دهند اما دریاچه کومو، منطقه ای زیبا و شاعرانه در ایتالیا، از این قاعده مستثنی است. در اولین شب اقامت من در هتل بزرگ ترِمِزو، مردم پس از برگزاری یک جشن باشکوه در تراس به رقص و پایکوبی پرداختند. صدای موزیک، خنده، قاشق و چنگال و لیوان های شیشه ای فضا را پر کرده بود و کارکنان هتل نیز با خنده و در حالی که ظرف های کوچک ریزوتوی زعفرانی را سرو می کردند دائما بابت شلوغی و سر و صدا از مهمانان معذرت می خواستند، البته هیچکس هم اعتراضی نداشت! چند ساعت بعد، جشن به پایان رسید و مهمانان در اتاق های خود به خوابی عمیق فرو رفتند. دریاچه در هوای گرگ و میش سحر با شکوه و زیبایی خاصی خودنمایی می کند، تصویر ماه نقره ای همچنان در آب های نیلگون دریاچه منعکس می شود و تنها صدایی که به گوش می رسد، صدای باز شدن کرکره ها و ضربه هایی است که بازیکنان در زمین تنیس پشت هتل به توپ می زنند. ویرجیل، کومو را "عالی ترین دریاچه" می داند، و طبق گفته ی پلینی جوان که ویلایی در نزدیکی دریاچه داشت، بهار هرگز از این منطقه رخت بر نمی بندد. کومو عمیق ترین دریاچه ی ایتالیا و دارای ظاهری عجیب است: یک Y برعکس و بزرگ. دهکده ها و ویلاهای زیادی در سواحل و حاشیه ی این دریاچه ساخته شده که برخی از آن ها به هتل هایی باشکوه تبدیل شده اند و برخی دیگر خانه های عظیم شخصی و نئوکلاسیکی هستند که از دوره ی گرند تور شلی و بوسوِل به جا مانده اند. بسیاری از ساختمان ها از خرابه های صومعه های دوره قرون وسطی اولیه یا کاخ های طلایی شاهزاده ها و اسقف ها سر به فلک کشیده اند. حدود 30 شهر و دهکده از طریق یک جاده ی زیبا، که در ادامه ی مسیر آنتیکا استرادا رِجینا قرار دارد، به یکدیگر متصل شده اند. این جاده در روزهای یکشنبه به دلیل حضور تعداد زیادی دوچرخه سوار و اتوبوس هایی که مردم را به کلیسای شهر کومو می برند بسیار شلوغ و پرترافیک است. دهکده ی بِلاجیو منطقه ای محبوب، زیبا و آرام است که در بین دو شاخه ی جنوبی دریاچه قرار دارد. پیرزنان سیاه پوش محلی با سبدهایی پر از گشنیز خشک در مسیرهای سنگ فرش شده حرکت می کنند، زوج های جوان در کافه ی رُسی، معروف ترین کافه ی منطقه، قهوه می نوشند و به گفت و گو می پردازند و پیشخدمتانی آراسته با رویی گشاده از مشتریان پذیرایی می کنند. شهر زیبای وارِنا نیز در ساحل شرقی قرار دارد. این شهر سحرانگیز که در قرن ششم ساخته شده، با حفظ ساختار باستانی خود، و با وجود نرده ها و طارمی های زیبا و مغازه هایی که همچنان در پشت ویترین خود لباس هایی کلاسیک و ساده را در معرض نمایش قرار می دهند، همچون جواهری در منطقه می درخشد. یک روز صبح من به همراه دوست نوجوانم لوسیا در شهر کومو، که در جنوب دریاچه قرار دارد، قدم می زدیم و در مورد شهر میلان که تنها 30 دقیقه از طریق قطار با این شهر فاصله دارد گفت و گو می کردیم، جایی که اکثر جوانان و دانشجویان کومو برای ادامه ی زندگی و تحصیل به آن نقل مکان می کنند. لوسیا گفت: "اوه، میلان، در این شهر چیزی جز ماشین، مدل و خواننده پیدا نمی کنید!" در اطراف ما، میدان دِل دومو مملو از کودکانی می شود که کلاه خود سربازان ارتش روم را بر سر گذاشته اند و با عجله به سمت محل آغاز یک رژه تابستانی می دوند. همزمان با به صدا درآمدن ناقوس کلیسا، لوسیا مرا به سمت کوچه های شهر هدایت می کند، از خیابان پلینیو و ویولن نوازان خوش چهره اش و مغازه داران خیابان فرانسسکو مورالتو که مشغول باز کردن بسته بندی کت های پشمی جدید فصل هستند عبور می کنیم. یک هواپیمای دریایی با غرشی بلند در آسمان پرواز می کند، صدایی که اکثر اهالی این شهر کاملا با آن آشنا هستند و به آن عادت دارند. و در نهایت به پله های ساختمان قرن نوزدهمی و زیبای تئاتر اجتماعی (TeatroSociale) می رسیم، جایی که اُپرای توسکا از بلندگوهای آن به گوش می رسد و صدای دلنشین میرِلا فرِنی در کوچه ها و خیابان های باستانی آن طنین انداز می شود. گرچه افراد زیادی از میلان به این شهر سفر می کنند، ولی نامزد لوسیا علاقه ای به این شهر ندارد و کومو را "شهری یکنواخت و خسته کننده" می داند. لوسیا با چهره ای برافروخته به من نگاه می کند: "کومو شهری یکنواخت و خسته کننده است؟ ویلای جرج کلونی در این شهر است! ویلای اُلِ آندرا در لاگلیو!" چشمان لوسیا، که به سبزی زمرد است، به من یادآوری می کند که تا چه اندازه به سوییس نزدیک هستیم، اینکه کوه های آلپ با شکوه و عظمت همیشگی خود پا برجا هستند، اینکه هوای کومو نه خیلی گرم و نه خیلی سرد است، و اینکه اینجا ایتالیا است، ولی تقریبا حس و حال ایتالیا را ندارد. در کافه های شمالی ترین شهرهای حاشیه ی دریاچه، جایی که آب در زمستان به طور کامل منجمد نمی شود، اشترودل سرو می شود و مهم نیست که کجا هستیم و در چه ماهی از سال قرار داریم، شما حتما حس شادابی و سلامتی را با تمام وجود احساس خواهید کرد. کمی بعد، با عجله از کنار راه آهن کابلی حاشیه ی شهر عبور می کنم تا به تاکسی های آبی برسم. دو کوهنورد حدودا سی ساله روی نیمکت چوبی به انتظار نشسته اند تا پس از رسیدن به ارتفاع 720 متری از طریق راه مال رو به سمت سن موریزیو حرکت کنند. چشم هایشان را بسته اند و از هوای نیمه خنک کوهستان لذت می برند. چند ماه پیش، با سه فرد مسن اهل دربی روبرو شدم که از طریق جاده ی قدیمی مال رو به دریاچه رسیده بودند. جوراب های پشمی ضخیمی به پا داشتند و با حالتی محترمانه و چهره هایی خسته و آفتاب سوخته ساندویچ می خوردند. به نظرم حق با نامزد لوسیا بود: این ها هیجان انگیزترین اتفاقات کومو هستند. احتمالا ویلای جرج کلونی، از زمان تیراندازی پارتیزان ها به موسولینی در سال 1945 و در دهکده ی جیولینو دی مِزِگرا، هیجان انگیزترین اتفاقی است که برای این شهر رخ داده، ولی این ویژگی اصلی کومو است: اینجا شهری محترم و منظم است. شهری با مردمی مودب، غذاهای سالم و قهوه های باکیفیت. زمانی که نویسنده ی مشهور رمانتیک، رُزاموند پیلچِر (که عکس های این مقاله توسط نوه ی همین شخص گرفته شده) در دهه ی 70 میلادی به این شهر سفر کرد، در واقع از شرکت در یک تور کتاب در میلان فرار کرده بود. او به من گفت که شکوه بی نهایت آرامش بخش این شهر، تریسته را به خاطرش می آورد. "من عاشق این موضوع هستم که هیچ حاشیه ای در این شهر وجود ندارد. هیچکس شما را مجبور به شرکت در همایش ها و تورها نمی کند. اولین بار است که احساس می کنم زمان کافی برای انجام تمام کارهایم را در اختیار دارم." هیچ کلاب یا کازینویی در این شهر نیست و فقط قایق ها و کشتی های تفریحی و اختصاصی به آرامی بر روی آب های دریاچه حرکت می کنند. کمی دورتر از راه آهن، در اسکله ی شهر، دریانوردی حدودا 50 ساله به تاکسی آبی خود تکیه زده است. عینک آفتابی به چشم و کلاهی لبه دار به سر دارد و حالت ایستادنش به قدری بی نقص و جذاب است که گویی برای عکسی هنری ژست گرفته است. به ما نگاهی می کند و با لبخند می گوید "چه جوانان خوش قیافه ای!" (شنیدن چنین تعریفاتی در ایتالیا زیاد عجیب نیست!) سپس سوار قایق می شویم و همراه با دریانورد خون گرم و جذاب به سمت شرق حرکت می کنیم. پس از گذشت حدود 10 دقیقه به دهکده ی ترمزو می رسیم. از قایق پیاده می شویم و از طریق جاده ای سنگی و مارپیچ به سمت بالا حرکت می کنیم. شاخ و برگ گیاهان ترک های آجرکاری ساختمان ها و سازه ها را پوشش داده اند، گل های مروارید به دیوارهای زرد آویخته شده اند و جاده لحظه به لحظه باریک تر می شود. مارمولک های کوچک و بی رنگ با سرعت از کنار پایم عبور می کنند و من حس می کنم که این پله ها در نهایت به قصری در میان ابرها خواهند رسید. بلوط های خشک شده در زیر قدم هایم خرد می شوند و من غرق در رویای خود هستم تا اینکه ناگهان پله ها تمام می شوند! گویی سازنده ی آن ها در قرن 16 فراموش کرده است که کار خود را به اتمام برساند. منظره ی پایین پله ها بسیار زیبا و چشم نواز است: باغ های خصوصی، رواق های پنهان و استخرهای کوچک، گیاهان رونده ای که به شکلی نامنظم در تراس ها و بر فراز میزهای غذاخوری روییده اند و درختان عظیم انجیر. کمی دورتر، مردم به سمت شهر لِنو در حال حرکت هستند. در حوضچه ی پارک عمومی این شهر، که مجسمه ای زیبا به سبک تانتاردینی در وسط آن قرار دارد، تعدادی لاک پشت تراپین زندگی می کنند. بهترین سرگرمی برای گذراندن ساعات بعد از ظهر در کومو، اجاره ی یک قایق و قایق سواری در نزدیکی ساحل و یا استراحت در ویلا است. من قایق جوانی 26 ساله به نام ریکاردو را اجاره کردم. قایق او از جنس چوب ماهون و حدود 20 بار به صورت دستی جلا داده شده بود. با او در مورد صاحبان ویلاها صحبت کردم. ریکاردو اهل نِسو بود، دهکده ای در پایین دریاچه که توسط آبشار به دو قسمت تقسیم شده است. او در حالی که موهای فرفری اش را خشک می کند، به من می گوید که در تمام منطقه ی لامباردی تنها سه شهر ارزش بازدید را ندارند و سایر شهرها بسیار جذاب و دیدنی هستند. او ادامه داد: "کرِمونا: ویولن ها، پاویا: دانشگاه قدیمی. مانتوآ: خانواده ی گونزاگا. ویگِوانو: کفش ها. کومو: ابریشم. و دریاچه. دریاچه..." کمی بعد به ویلا لاریو می رسیم، هتلی کوچک با آسانسوری خارجی که به صخره ای صاف متصل است و مهمانان می توانند با استفاده از آن به ساحل دریاچه دسترسی داشته باشند. شخصی در اسکله ی اختصاصی در حال قایق سواری بود و کمی دورتر نیز در میان یک جنگل مصنوعی کوچک ولی انبوه، ویلای باشکوه جرج کلونی به چشم می خورد. ویلایی در یک ویلا! یکی از ساختمان ها بامی طاقدار و بزرگ و دیگری بامی منحنی شکل و مثلثی دارد و رنگ نارنجی و خاکستری دو ساختمان نیز زیبایی آن ها را دو چندان کرده است. ریکاردو دوباره شروع به صحبت می کند: "آن ویلا متعلق به دختر 17 ساله ی یکی از مقامات روسیه است که به نواختن پیانو علاقه دارد و هر از چند گاهی برای شرکت در جشن ها به این شهر سفر می کند. موهای طلایی رنگ و بلندی دارد و معمولا خسته است! آن ویلا نیز به یک بارون ناپولیتان تعلق دارد و اکنون حدود یک دهه است که به صورت مخفیانه به این منطقه سفر می کند. صاحب آن ویلا نیز برلوسکونی است." برخی ویلاها ظاهرا متروک هستند. ریکاردو می گوید که دوست دارد تصور کند این ویلاها متعلق به خواهران و برادرانی است که بر سر تعیین سرنوشت آن ها دائما با یکدیگر بحث و دعوا می کنند. ویلای باشکوه و مجلل آنِتا، شاهکار دوره ی ادواردین، با گچ کاری های زیبا و رنگی سفید در ارتفاعات این منطقه قرار دارد، ولی اکنون تقریبا متروک است. من چند روز پیش از این ویلای باشکوه بازدید کردم و پس از بررسی مخفیانه ی کمدی در راهرویی متروک، پرتره ای خانوادگی پیدا کردم که ظاهرا در اوایل قرن بیستم کشیده شده بود و در آن تمام اعضای خانواده با چوب اسکی و شلوارهای بزرگ ورزشی حضور داشتند با تاریک شدن هوا و روشن شدن چراغ های ساختمان ها و خیابان ها، در نزدیکی ساحل به گنجینه ی واقعی کومو می رسیم: تعداد بی شماری غار مصنوعی دست ساز و زیبا، خانه های قایقی و سازه های تزیینی دریایی هشت ضلعی که با صدف پوشیده شده اند. مجسمه ی زیبا و خزه گرفته ی سِتو، الهه ی خطرات دریایی، در پشت دیواری خودنمایی می کند. مجسمه های پوشیده از پیچک خدایان یونانی به محوطه ی ساختمان جلوه ای خاص بخشیده اند. گله ای از قوها در آب های ساحل جنوب شرقی و در نزدیکی هتل جدید ایل سِرِنو شنا می کنند. 30 اتاق این هتل زیبا،درست مثل کلبه های ساده و جذاب دوره ی عقل گرایی، مزین به چوب گردوی حکاکی شده است. همه چیز از سنگ و شیشه ساخته شده و پله هایی که بر لوله های مسی قرار دارند نیز گویی در هوا معلق هستند: اقامت در این ساختمان بی نظیر در این منطقه ی کوهستانی قطعا تجربه ای فراموش نشدنی خواهد بود. مهمانان در باغی که از گیاه شناس فرانسوی، پاتریک بلانک، به یادگار مانده است نوشیدنی می نوشند. ایل سِرِنو یکی از جاذبه های دریاچه است؛ همه به دنبال کسب اطلاعات بیشتر در مورد این هتل فوق العاده هستند. هتل ها بخشی جدایی ناپذیر از کومو به شمار می روند. مارک توآین در زمان اقامتش در هتل های این منطقه در قرن 19، کارت هایی جمع آوری می کرد که بسیار بد و ضعیف به انگلیسی ترجمه شده بودند و او در نوشته هایش به این کارت ها و ترجمه ی ضعیف شان اشاره داشته است. او چنین می نویسد: "اقامت در این هتل، و به خصوص این منطقه ی زیبا، برای هر فردی لذت بخش خواهد بود." با غروب خورشید ما از نِسو خارج می شویم، جایی که پسران جوان محلی در خیابان به شادی می پردازند و گروهی دیگر نیز بر روی پل رومی قدیمی مشغول عکاسی از مدل های لباس های دُلچ ویتا هستند. ریکاردو از سرما می لرزد. آب این منطقه بی نهایت سرد است. قایقی از کنار ما عبور می کند. مسافران قایق، چند دختر و پدرشان هستند. دختران بی صدا در قایق نشسته اند و به پدرشان که مشغول راندن قایق به سمت ویلا دِست (Villa d’Este) است نگاه می کنند. این ویلا، یکی از مجلل ترین هتل های دریاچه است و در نزدیکی دهکده ی زیبای کِرنوبیو قرار دارد. شکوه این هتل و سادگی دهکده مکمل یکدیگر هستند. قرار گرفتن یک مغازه ی فروش ابزارآلات کشاورزی در کنار یک مغازه ی لباس فروشی با لباس های ابریشمی فاخر و گران قیمت، پدیده ای است که تنها در این منطقه مشاهده خواهید کرد. بانوان آراسته و خنده رو در خشک شویی های دهکده مشغول اتوکشی و شستن لباس های سفید و ساده هستند و کودکان نیز چند کوچه پایین تر در نزدیکی مغازه ی جیمی چوبازی می کنند و پیتزا می خورند. شب های ویلا دست با نور شمع ها روشن می شود و برای شام، بلدرچین شکم پُر و گیلاس سرو خواهد شد. این هتل با هر سطح انتظار و استانداردی یک هتل مجلل و لوکس است. راهروهای زیبا و قرن شانزدهمی آن مزین به طرح ها و نقش های درشکه ها و شکارچیان و حیوانات هستند. پسران سلاطین در کنار نقاشی های زیبای رنگ روغن طاووس ها با مقامات فرانسوی مذاکره و باربرها چمدان های بزرگ را به سختی حمل می کنند. زوج های جوان نیز در تراس هتل رو به دریاچه مینشینند و برای روز بعد برنامه ریزی می کنند، البته دریاچه به قدری زیباست که اکثر وقت شان به تماشای منظره ی آن سپری خواهد شد. تمام افرادی که به کومو سفر می کنند، بخش زیادی از زمان خود را به تفکر و تامل اختصاص می دهند. منظره ی زیبا و سحرانگیز دریاچه چشمان هر بیننده ای را خیره خواهد کرد و گردشگران بی اختیار غرق در تماشای آب های درخشان و زلال، سواحل بی نظیر و شهرهای رویایی اطراف دریاچه می شوند. شما در شهر مِناجیو در غرب منطقه، با سواحل پاکیزه اش، می توانید دهکده ی بِلانو در شرق و موزه ی گرامافونش را مشاهده کنید. توریگیا نیز در نِسو قرار دارد، جایی که وینچنزو بلینی در طول حیات خود در آن اقامت داشت. روزی در بِلاجیو متوجه شدم که تمام فکرم بر روی میدان سن جورجیو وارنا متمرکز است، جایی که در روزهای پنجشنبه غرفه هایی برای فروش دستکش های رانندگی چرمی و فرفره های ساخته شده از چوب درخت زیتون برپا می شود. گاهی نیز در زمان برگزاری رالی بزرگ فیات های 500 قدیمی، که حدود 50 تا 60 سال و حتی بیشتر سن دارند، صدای بوق خاص و بلند این خودروها در تمام شهر پیچیده خواهد شد و در روزهای آفتابی و درخشان، نور خورشید از دست زرد رنگ نقاشی حضرت مسیح بر روی دیوار خارجی کلیسای شهر منعکس می شود. در نهایت ریکاردو مرا در دهکده ی تورنو پیاده کرد. حدود 20 نفر بر روی دیوارهای سنگی اطراف بندر کوچک نشسته اند و مثل تمام اوقات دیگر کتاب می خوانند و صحبت می کنند. برخی نیز نوشیدنی می نوشند و بی صبرانه منتظر رسیدن آشپز رستوران محلی و پخت غذا هستند. زمانی که به پله های طولانی و عریض شهر می رسم، صدای ناقوس کلیسای سن بارتولومئو، جایی که مجسمه ای زیبا از حضرت مریم در میان پرده هایی ابریشمی و نفیس نگهداری می شود، 7 بار از دور دست و آن سوی آب های دریاچه به گوش می رسد. در همین لحظه، آشپز رستوران با لباس کار و چهره ای برافروخته در حالی که در یک دست ابزار آشپزی و در دستی دیگر سبدی پُر از سبزی و میوه را حمل می کند، با عجله و دوان دوان به سمت میدان شهر می رود. گربه سیامی زیبایی با قلاده ای جواهر نشان و چشمانی درخشان روی دروازه استراحت و پنجه هایش را باز و بسته می کند، گویی قصد دارد صداها و عطرها را به چنگ آورد. محل اقامت در کومو هتل بزرگ ترمِزو منظره ی زیبای اطراف این هتل، که در ساحل بین لِنو و گریانته قرار دارد، برای انتخاب آن کافی خواهد بود. این ویلای حیرت انگیز و قدیمی، با استخر و رستورانی مجلل (پیشنهاد می کنیم که حتما کارپاچیو با سوپ زیره ی آن را امتحان کنید)، حس و حال رمانتیک ترین شهرهای اروپا مثل پاریس، بوداپست و وین را به مهمانان منتقل خواهد کرد. راهروهای طولانی و مجلل، پیشخدمت هایی آراسته و مودب و همچنین یک ماشین آلفارومئو اسپایدر قرمز و درخشان ساخت دهه ی 70 میلادی، تنها بخشی از زیبایی ها و ویژگی های این هتل هستند. آدرس: ایتالیا، ترمزو، ویا رِجینا 8 تلفن: +39 034 442 491 وبسایت: grandhoteltremezzo.com قیمت: اقامت در دو اتاق حدود 450 پوند هزینه خواهد داشت. ویلا دست این هتل زیبا و لوکس، محلی است که الیزابت تیلور پس از طلاق برای گذراندن تعطیلاتی کوتاه در آن اقامت داشت. طبق گفته ی کارگردان مشهور، مایک نیکولاس، تا زمانی که الیزابت کلاهی بزرگ بر سر داشت، تقریبا هیچکس او را نمی شناخت. این هتل در سال 1568 به عنوان ویلای تابستانی یک کاردینال ثروتمند و علاقه مند به هنر ساخته شد. غارهای مصنوعی مجلل به سبک قرن 17، باغ های زیبا با حوضچه هایی پاکیزه و شفاف، و آشپزهایی بین المللی و باتجربه، از جمله ویژگی های این ویلا به شمار می روند. با طلوع خورشید و تابش اولین اشعه های آفتاب بر سطح دریاچه، صبحانه ای متشکل از خوراک کانولیس سیسیلی و اسپرسو سرد در هتل سرو خواهد شد. قایق ها آب را می شکافند و ردی از حباب و موج به جا می گذارند و تنها یک سوال در ذهن مهمانان شکل خواهد گرفت: چه زمانی واقعیت پایان یافته و رویا آغاز خواهد شد؟ آدرس: ایتالیا، کِرنوبیو، ویا رجینا 40 تلفن: +39 031 3481 وبسایت: villadeste.com قیمت: اقامت در دو اتاق حدود 500 پوند هزینه خواهد داشت. ویلا لاریو این مکان که از طریق تنها جاده ی کومو قابل دسترسی است، با وجود فقط 9 سوییت (همه مشرف به دریاچه) و قرارگیری در ارتفاعات منطقه، حس ملکی شخصی و اختصاصی را به مهمانان خود منتقل خواهد کرد. یک ویژگی ویلا لاریو را، که بخشی از یک عمارت متعلق به قرن نوزدهم است و در گذشته نیز به خانواده ی لُمباردی تعلق داشت، از سایر هتل های 5 ستاره ی این منطقه متمایز می کند: یک محوطه ی شنای خصوصی که مهمانان می توانند با نهایت آرامش و امنیت در آن شنا کنند و این آرامش تنها زمانی مختل خواهد شد که قایق ها مهمانان را برای صرف ناهار به هتل منتقل می کنند (اکثر هتل های منطقه شنا در دریاچه را ممنوع کرده اند). حتی چنانچه در هتل اقامت هم ندارید، هرگز نباید فرصت لذت بردن از غذای سالم و خوشمزه ی این هتل را از دست بدهید، غذایی که با ماهی های صید روز و سبزیجاتی تازه و دستچین طبخ و سرو می شود. این بخش از دریاچه حس و حال خاصی دارد و پیشنهاد می کنیم که حتما شبی را در این منطقه سپری کنید. آدرس: ایتالیا، دریاچه های ایتالیا، دریاچه کامو، منطقه ی لاریو، ویا جیاکومو ماتئوتی تلفن: +39 031 537 5064 وبسایت: villalario.com قیمت: اقامت در دو اتاق حدود 355 پوند هزینه خواهد داشت. ایل سِرِنو ساخت بنایی جدید در اطراف دریاچه ی کومو همیشه با مخالفت و انتقاد همراه خواهد بود، ولی ظاهر زیبا و دلنشین سرنو در واقع تداعی کننده فضای سالم و شاداب منطقه است. هتلی جذاب و مجلل که با نصب پنجره های توری دار متحرک در تمام بالکن ها و اتاق ها، فضایی خصوصی و امن برای تمام مهمانان فراهم کرده است. استخری زیبا در نزدیکی ساحلی خصوصی ساخته شده و همچنین می توانید قایق اختصاصی هتل را نیز کرایه کنید. سرآشپز بین المللی، آندریا برتون، در آشپزخانه ی هتل وظیفه ی طبخ بهترین و با کیفیت ترین غذاهای ایتالیایی را بر عهده دارد، ولی حتما به شهر تورنو، که حدود 10 دقیقه از هتل فاصله دارد، نیز سفر کنید و در رستوران مورد علاقه ی رابرت دنیرو، رستوران واپور، از پاستاها و مهمان نوازی اهالی لذت ببرید. آدرس: ایتالیا، دریاچه های ایتالیا، دریاچه کومو، تورنو، ویا تورازا تلفن: +39 031 547 7800 وبسایت: serenohotels.com قیمت: اقامت در دو اتاق حدود 665 پوند هزینه خواهد داشت. رسیدن به دریاچه کومو: هواپیمایی بریتانیا از هیترو به میلان پرواز خواهد کرد و شما می توانید از میلان و با استفاده از قطار به شهر کومو بروید. ویلا دل بالبیانلو موج سواری در دریاچه کومو آبنمایی در تورنو باغ های ویلا دست سوییت کوچک ویلا دست کلیسای سانتا تِکلا پنجره ای در بلاجیو اتاق خوابی در هتل بزرگ ترمزو ویلا لاریو جان لوکا آلبونیکو و قایقش اسکله ویلا لاریو جت اسکی در دریاچه کومو منظره دریاچه کومو ناهار در دریاچه کومو قایقی اجاره ای در ساحل غربی
