ده مقصد گردشگری برتر که در سال ۲۰۱۸، باید حواستان به آنها باشد

شلوغ‌ترین و پرطرفدارترین مکان‌های جهان در حال حاضر، همه در لیست ما برای سالی که در پیش روست.

جمهوری مالت

چقدر حالا عجیب به نظر می‌آید که این مستعمره سابق انگلستان، تا همین اواخر بیشتر از هرچیزی به خاطر مهاجرین بازنشسته و کیوسک‌های قرمز تلفنش مورد توجه بود. والتا، پایتخت دژمانند و عسلی‌رنگ مالت، به عنوان پایتخت فرهنگی اروپا در ۲۰۱۸ مورد توجه قرار گرفته است؛ اما مدتی است که سلیقه‌چین‌ها دارند به آرامی و در سکوت، جزیره‌ی مدیترانه‌ای و سرشار از تاریخ مالت را از نو کشف می‌کنند. بچه‌باحال‌ها به خاطر فستیوال اشیای گمشده‌ی انی مک به اینجا می‌آیند که امسال برای سومین بار تور دارد و دیپلو و جیمی XX  هم به دنبالش می‌آیند. بعد همه آن بچه‌باحال‌ها اینجا می‌مانند تا منظره دژ‌هایی را ببینند که تبدیل به کلوب شده‌اند، و همینطور چیزی را که نویسنده ما جولیت ریکس، به آن «قصر‌های چند قرن قبلی که تبدیل به هتل‌هایی با دیزاین عالی شده‌اند» می‌گوید. رویایی‌ترین اینها، اینیالا هاربر هاوس، در ماه ژانویه افتتاح می‌شود.

مارک وینگارد، میلیونر خَیّر، از سه طراح کمک گرفت تا چند خانه‌ی شهری را از نو بسازند و روی بعضی از ویژگی‌های آنها ازجمله دیوارهای سنگی، سقف‌های گنبدیو سردابه‌های زیرزمینی، جولان بدهند. برای آن مسافرهایی که فکر می‌کنند هرچه بوده را دیده‌اند، «تجربه‌سنج»های داخل اتاق را می‌توان روی سطح فعالیت مورد علاقه آنها تنظیم کرد؛ هتل یک برنامه سفری مناسب برایشان می‌ریزد.

جمهوری سیشل

تجملات پابرهنه‌ی سیشل، نسبت به همسایه‌هایش مالدیو و موریس که به همان‌ اندازه بهشتی‌اند، کمی ابتدایی‌‌تر و وحشی‌تر است. جنگل‌های کهن و قدیمی در حاشیه ماسه‌های سفید مرجانی نشسته‌اند؛ موج‌هایی به رنگ دریاهایی که عکسشان روی کارت پستال چاپ می‌شود، خود را به صخره‌های چشمگیر و سیاه‌رنگ می‌کوبند. مجمع‌الجزایر اقیانوس هند با اشتیاق خود را در اختیار خواب و خیال‌های از ذهن رانده شده می‌گذارد: افسانه‌های محلی در مورد گنج‌های مخفی‌شده و غارهای دریایی جن‌زده، فت و فراوانند. اما این بهشت هزینه‌ای دارد: رسیدن به این پناهگاه دور که در ۱۶۰۰ کیلومتری ساحل شرقی آفریقا گیر افتاده است، می‌تواند تجربه سختی باشد. اما نه در سال ۲۰۱۸؛ چرا که هواپیمایی انگلستان، از ماه مارس اولین خط هوایی بدون توقف از انگلستان به سیشل را به راه می‌اندازد.

بعید است زمان بهتری برای سفر به سیشل وجود داشته باشد. همانطور که پیتر براون، سردبیر ارشد مجله کانده نست ترولر، گزارش می‌کند، بعضی جزیره‌ها خودشان را تبدیل به مقاصد گردشگری بهتری کرده‌اند: در فرگات که خودش غذای مورد نیاز خود را تامین می‌کند و با مزارع هیدروپونیکش موفق شده منابع طبیعی خود را حفظ کند، اخیرا ویلاها را بازسازی کرده‌اند؛ در آن خانه ساحلی در جزیره شمالیکه ویلیام و کیت برای ماه عسلشان به آنجا رفتند، وسایل و دکوراسیون فریبنده‌ و جدیدی چیده شده است (قالیچه‌های نرم ابریشمی، تاج تخت برنجی که با دست زده شده). مجموعه جدید و پر زرق و برق سیکس سنسز زی پاسیون را هم از یاد نبریم که ویلاهای بزرگش در سطح جزیره جنگلی فلیسیته پخش شده‌اند. بروید و میان آنها گم شوید.

ژاپن

حالا برای این کشورِ به شدت جزیره‌ای، دوران جالبی است. سنت‌هایی که از قدیم پایدار و ثابت مانده‌اند، ناگهان در غرب محبوب شده‌اند: احترام به طبیعت («شینتوئیسم» در ژاپن)، دید باریک‌بینانه به طراحی‌، غذاهایی که به دقت تمام آماده می‌شوند، مد بی‌باکانه. انگار که بورد پینترست یک جوان دهه شصت تا هشتادی، ناگهان جان گرفته باشد. و این جوان‌ها هم این قضیه را فهمیده‌اند: فقط در طی سه سال گذشته، سفرهای توریستی به ژاپن دو برابر شده است. چالش کار اینحاست که جذابیت‌های دوگانه این کشور را کشف کنی: در یک طرف معنویتی آرام در سکوت، در طرف دیگر شهرنشینی دیوانه‌کننده‌ای که تنها اندکی با جاده خاکی مناسب برای پیاده‌روی فاصله دارد. ساپورو، مرکز هاکیدوی شمالی، آمیخته با کارهای مد روز است: بروپاب‌هایی(نوشیدنی هایی که خودشان می‌سازند) که نوشیدنی را در کنار گیوزا سرو می‌کنند؛ راهرو‌های مترو و زیرزمین‌های متروکه‌ای که تغییر کاربری داده و تبدیل به گالری شده‌اند؛ و یک پارک جدید برای هنرهای بیرون ساختمانی. موردهای مشابهی که شهر خواهر ساپورو (اورگون، پورتلند) دارد، خیلی ساده‌اند. و همانطور که چارلز اسپرکلیبرای ما نوشته است، شبه‌جزیره کمتر سفر شده‌‌ی کیی، هنوز دست نخورده و تازه، مناسب یک سفر زیارتی به زیارتگاه‌هایی است که روی کوه‌های مه‌آلود و در مزارع اقامتی بالای تپه‌ها ساخته شده‌اند. بازار ماهی کاتسورا را هم از یاد نبریم؛ ماهی‌های تن آن از بازار توکیو هم تازه‌ترند.

مرکز معنوی ژاپن: شبه‌جزیره کیی

شهر بولونیا در ایتالیا

شهری فراموش شده به خاطر فلورنس، طرد شده به خاطر رم، و مورد اغماض قرار گرفته به خاطر پیزا. بولونیا همیشه به نفع شهر‌های هم‌قطار پر زرق و برق‌ترش در ایتالیا، نادیده گرفته شده است. نادیده گرفتن بولونیا اشتباهی بیش نیست؛ این شهر سفالی‌رنگ نه تنها گذشته‌ای تاریخی و غنی از برج‌های قرون وسطایی، پیاده‌روهای رواق‌دار، و میدان‌های بزرگ سنگفرش دارد، بلکه در زمان حال هم جلوه‌های سرزنده و شادی عرضه می‌کند. جشن خیابانی سالانه در ویا پراتلو، ملغمه‌ای از غوغاهاست که در آن مقاومت، کمونیسم، و گی‌پراید همه با هم جشن گرفته می‌شوند (البته پراتلو در تمام طول سال شلوغ است، و اوستریاهای مدرن آن (رستوران‌هایی در ایتالیا که غذاهای ساده ونوشیدنی ارائه می‌کنند) در بینابین شیرجه‌های مردم، برای آنها غذاهایی با پخت آهسته و نوشیدنی ارگانیک سرو می‌کنند. لا روسا که نام مستعار بولونیاست، هم ترقی‌خواهانه است و هم عصیان‌گرانه؛ این نام یک بازی کلامی است که هم به آجرهای قرمزرنگ در سرتاسر شهر اشاره دارد و هم به علاقه شدید ساکنان به سوسیالیسم.

دلیل دیگری که بولونیا باید به شهرت برسد، غذاهای آن است؛ البته ساکنان آن ترجیح می‌دهند شما به جای اسپاگتی بولونیز، بگویید تالیاتل ال راگو. پارک غذایی فیکو ایتلی ورلد که حسابی برای آن تبلیغ شد و تازه افتتاح شده، شامل ۲۰ هکتار است که اجتماعی از کارگاه‌های غذایی، سوارکاری‌ها و رستوران‌ها را در بر می‌گیرد. حتی از این هم بهتر، آن است که دنبال پادفرهنگ‌ها بگردید: در کافه های هنری کوچک و مد روز در محله یهودی‌ها، در خانه‌های متروکه‌ای که هنرمندها قبلا تویشان نقاشی کشیده‌اند (آرت اسکوات) و حالا تبدیل به فروشگاه‌های زنجیره‌ای ویرهاوس کلاب شده‌اند؛ و یا در فستیوال سالانه روبات برای موسیقی و هنرهای الکترونیک. شرکت کیلووات که فضای کار اشتراکی ارائه می‌دهد، به تازگی گلخانه‌های پارک جیاردانی مارگریتا که به حال خود رها شده بودند را تبدیل به فضایی پر از چراغ‌های کریسمس کرده که در آن موسیقی زنده، نمایش فیلم و نوشیدنی خنک رو به راه است. در همان نزدیکی‌ها، یک صومعه باقی‌مانده از قرن ۱۴ میلادی هست که حالا عوض شده و در آن اتاق کرایه‌ای اجاره می‌دهند.

ساحل اقیانوس آرام در مکزیک

آدم‌های مشهور و مهم برای گلم‌زنبه تولوم می‌روند، اما ساحل اقیانوس آرام بیشتر جایی برای جیپستهاست (هنرمندها، طراح‌ها و دیگر آدم‌های کوله‌ به پشت که مدام در سفرند). سایولیتا، ۲۰ مایل با پورتو والارتا که یک مقصد گردشگری بزرگ است، فاصله دارد. شاید سایولیتا یک شهر ساحلی خواب‌آلوده باشد، اما از سبک و استایل کم نمی‌آورد. این شهر یکی از همان جاهای دل‌انگیزی است که نمک و ماسه داخل موهای آدم می‌رود، بوهمین‌ها در جستجوی موجی برای سوار شدن در آب خیس می‌شوند و بعد همانجا اقامت می‌کنند تا مغازه بوردفروشی (اسکیت بورد، بورد اسکی روی آب، و...) به سبک وینتج بزنند یا از آن مهمان‌خانه‌هایی باز کنند که داخلشان ننوهای متعدد وصل شده است. در میان نوشیدنی‌های مارگاریتای ارزان در کلبه‌های ساحلی و تاکوفروشی‌های کم‌خرج، طراح‌های لباس نیویورکی و پاریسی هم بوتیک‌هایی به رنگ‌های روشن باز کرده‌اند.

اندکی رو به جنوب که برویم، مکزیکن پایپ‌لاین افسانه‌ای نشسته است که باعث شده پورتو اسکندیدو تبدیل به یکی از مشهورترین جاها برای اسکی روی آب شود. حالا مکزیکن پایپ‌لاین، مرکز دیزاین هم شده است. کاسا وابی جدید که ایده‌ای از باسکو سودی، هنرمند بروکلینی متولد مکزیک است و تادائو آندو، معمار خودآموخته ژاپنی آن را ساخته (موزه‌های بتنی جزیره نائوشیما را ببینید)، مجموعه‌ای است که بخشی از آن اقامتگاه هنرمندان است و بخشی دیگر فضایی برای گالری‌ها، و آدم‌های جالبی را به خود جذب می‌کند. در همان همسایگی، هتل اسکندیدو توانسته بانگلوهای پالاپا دار را با هُلُم‌ها ترکیب کند. کاسا اینسپارکاسیون هم ویلاهای ساحلی و بوت‌کمپ ها را کنار هم گذاشته است. در همان نزدیکی، مازونته هم شهری بیدارتر از سایولیتاست که پناهگاه مشهوری برای یوگی‌‌های خالکوبی‌دار محسوب می‌شود.

شهر لاپاز در بولیوی

با قرارگرفتن در سراشیبی دره‌ای عمیق و کاسه‌شکل، در زیر سایه سه قله‌ی برفی کو‌ه‌های ایلیمانی، لاپاز همیشه توانسته در لیست تماشایی‌ترین شهرها قرار بگیرد. این شهر مرتفع‌ترین پایتخت جهان است، آنقدر مرتفع که نفس آدم به واقع بند می‌آید. اما نبود یک روکش براق و تر و تمیز و بخاطر جشنگاه‌های کثیف، این شهر بیشتر به مأمن کوله‌به‌پشت‌های ژولیده تبدیل شده است. اما از این به بعد اینطور نخواهد بود. همانطور که کریس ماس، نویسنده ما می‌گوید، حالا دیگر لاپاز «در مسیر خود به سوی آینده‌ای جدید است؛ خستگی‌ناپذیر و متوقف‌نشدنی».

به تازگی، هتل‌دارها و رستوران‌دارهای پرنفوذ به لاپاز آمده‌اند تا اینجا را از نو بسازند؛ جایی که سرشار از سنت است، اما التماس چیزهای تازه را دارد. از جمله‌ی این غنیمت‌ها، مقاصد خورد و خوراکی همچون رستوران گاستوی کلاوس میر (از بنیانگذاران رستوران نوما) است که نوآوری‌هایی روی غذاهای محلی اعمال می‌کند (مثلا تارتار لاما). یا اتیکس، اولین هتل بوتیک شهر، که متوازی‌الاضلاعی شیشه‌ای است که استودیوی معماری باروفسکی از نیویورک آن را طراحی کرده، و در بار آن از نوشیدنی‌های الکلی محلی برایتان نوشیدنی دست‌ساز می‌سازند. خلاصه بگوییم، سرانجام لاپاز همان سبک و استایلی را دارد که به عنوان شهری در ارتفاع ۱۲ هزار پایی، شایسته آن است.

شهر تفلیس در گرجستان

بعید به نظر می‌آید که در منطقه قفقاز، بتوان شهر مشهور بعدی را پیدا کرد. اما خوشبختانه، سیاحت‌گران دلیری هستند که بخش سخت کار را برای ما انجام داده‌اند. در سری برنامه‌های از روسیه به ایران که در تابستان گذشته از کانال ۴ پخش شد، لویسون وود که مسافت‌های طولانی را پیاده‌روی می‌کند، جاذبه‌های کهن گرجستان را برای ما آشکار کرد. توصیه او این بود: «اگر قرار است فقط یک شهر را در قفقاز ببینید، تفلیس را انتخاب کنید». دقیقا.

از آنجایی که سال ۲۰۱۸، صد سالگی نخستین تلاش اوراسیا برای استقلال از روسیه محسوب می‌شود، به نظر می‌آید حالا زمان خوبی برای تجلیل از جذابیت‌های منحصر به فرد این پایتخت عصیان‌گر باشد؛ پایتختی که دقیقا همانقدر سرخوشانه درهم و برهم است که به نظر می‌آید. جمع شلوغ و آشفته بالکن‌هایی که به سه رنگ اصلی رنگ شده‌اند، نماهای رو به فرسایش به سبک هنر نو و کلیساهای ارتدکس شرقی، مادربزرگ‌های پیری که در شلوغی بازار دست‌فروش‌ها دامپلینگ سرو می‌کنند و هنرمندان جوان خوشتیپی که در کافه‌آپارتمان‌ها و رستوران‌هایی با دکوراسیون‌های کنایه‌آمیز به سبک KGB، دور هم جمع می‌شوند. رومز، که یک هتل الهام گرفته از هتل سوهو هاوس است و در یک دفتر انتشاراتی سابق واقع شده، هرگونه شکی که در مورد «باحالی قفقازی» داشته باشید را از بین می‌برد.

گرجستان: به پا خیز و بدرخش

بالی

در کانگو، چهره بوهمیِ بالی تولدی تازه یافته است. یا آن‌طور که بریجید دلانی در مطلب برگزیده اخیرمان درباره کانگو، جدیدترین پاتوق پررونق جزیره اندونزیایی، ذکر می‌کند، اینجا را باید «بروکلین روی دریا» نامید. هات‌دسکرهای برنزه با یاری مک‌بوک‌هایشان در کافه‌های خوش‌آب‌وهوا، به سرو صبحانه‌های گیاه‌خوارانه و اسپرسوهای کلدپرس مشغولند. اگر هنگام غروب آفتاب برگردید، می‌توانید آن‌ها را در حالیکه مارتینی ختمی را با موسیقی هیپ‌پاپ قدیمی ترکیب می‌کنند در باشگاه ساحلی و آرام لاون ببینید. هر جا که خانه‌بدوش‌های زیبا می‌روند، هتل‌های پررونق را هم دنبال خود می‌برند. سوئیت‌های پس-مدرنیستی اسلو را به سختی می‌توان رزرو کرد، اما به زودی کومو اوما کانگو رقیب جدی آنها خواهد شد؛ جایی که در آن استخرهای پشت‌بام، اشانتیون پنت‌هاوس‌های دوبلکسند. انرژی جدیدی اینجا حاکم است، و البته یک بالی جدید.

دیگر مقصد پرخرج ولی کم‌رقیب بالی، در سال ۲۰۱۸ راه‌اندازی خواهد شد. کاپلا اوبود که در آن چادرهای لوکس با جکوزی‌ها همراه می‌شوند، جایی است که سلامت معنوی را وارد جنگل بارانی و درهم‌تنیده کرده است؛ سیکس سنسز اولوواتو که به زودی در راه است، ویلاهای بالیایی را بالای صخره‌ای دیدنی در جنوب کوتا، مستقر می‌کند.

انگلستان

رسیدن ارزش پوند به پایین‌ترین حد خود، باعث شده توریست‌ها دسته‌دسته به جزایر سرد و خنک ما بیایند؛ و حالا این توریست‌ها دارند با انگلستانی مواجه می‌شوند که از همیشه جذاب‌تر است. در سال‌های اخیر، لندن تغییراتی را از سر گذرانده که باعث شده‌اند حسابی مد روز شود: سوهو و کانونت گاردن پر شده‌اند از رستوران‌های هیجان‌انگیزی که همواره به دست آشپز‌هایی با بازوهای خالکوبی‌شده اداره می‌شوند؛ کافه ها نوشیدنی هایی که دست‌ساز عرضه‌ می‌کنند، در یک سال گذشته، حداقل شش هتل جدید و فوق‌العاده در لندن افتتاح شده‌اند، و همزمان هتل بلومزبری قدیمی نیز یک تصویر تر و تمیز و جذاب از لندن را ارائه می‌کند، که تصویری فاتحانه است.

در بریستول، مجموعه‌های آلترنتیو آرت و کافه‌هایی با مدیریت محلی، آدم‌های خلاق خسته از پایتخت را به خود جذب کرده‌اند (بلاخره اینجا شهر بنکسی است). در کنار گالری عکس جدید مارتین پار و آوازه رو به رشد این شهر بخاطر غذاهایش، بریستول در سال ۲۰۱۸ یک هتل آرتیست رزیدنس هم خواهد داشت؛ هتلی که همان حس و حال هیپستری را دارد که باعث شد نسخه‌های برایتون و پیملیکویش آنقدر محبوب شوند.

سورپرایز امسال، داندی است. موزه طراحی وی و اِی آن که به زودی قرار است افتتاح شود، مجموعه بزرگ گالری‌ها و دانشجوهای هنرش، و مکان خوب آن در خور تِی، باعث می‌شود جای خوبی برای گذراندن یک دوره خوش در کوهستان باشد.

بوتسوانا

جایی که هری، برای به دست آوردن دل میس مارکل در قرار سومش با او انتخاب کرد، یک شاهکار بود: چه کسی می‌تواند در برابر فریفته شدن توسط یک شاهزاده در بوتسوانا مقاومت کند؟ دلتای داخلی اکاوانگو در آفریقای جنوبی، سرشار از حیات وحش است. اینجا نه تنها یکی از بهترین جاهای این قاره برای سافاری است، بلکه فرصتی کمیاب فراهم می‌آورد تا پنج حیوان بزرگرا با قایق داگ‌آوت تعقیب کنید. این کشور که بیش از ۳۰ درصد زمین خود را به پارک‌های حفاظت‌شده یا ذخیره‌گاه حیوانی تبدیل کرده است، جایی نیست که در آن لازم باشد فکر کنید تا یادتان بیاید که چه شد اینجا را برای سفر برگزیدید. اما پس از آن مصاحبه‌ تلویزیونی بین‌المللی که در آن شاهزاده این گریزگاه طوفانی‌اش را افشا کرد، ممکن است رزرو کردن جا در بوتسوانا برایتان سخت باشد.

ویلدرنس سافاریز، زمان خوبی را برای افتتاح کمپ جدید کروکوی در حاشیه تالاب اکاوانگو برگزیده است. فقط نه تا از سوئیت‌ها، سوئیت‌های چادردار لوکسی هستند که همه‌جایشان برنج، زنگار و چوب‌های سفیدشده است و عرشه‌های خصوصی دارند. در اینجا که در مرز ذخیره‌گاه حیوانی مورمی واقع شده، میهمانان می‌توانند انتخاب خود را از بین پیاده‌روی، قایق‌سواری و اقامت‌های ۴ در ۴ داشته باشند. علاوه بر این، انرژي کل مجموعه بطور صد در صدی با نیروی خورشیدی تامین می‌شود. اینجا کمپی است کاملا شایسته برای کسی که پنجمین نفر در صف پادشاهی محسوب می‌شود.